Het huwelijk is geen compromis

We zijn aan het renoveren. Iedereen die (ver)bouwde zal wel weten dat het een baaierd aan discussies meebrengt. We zijn mentaal & fysiek moe maar dit ‘Portugalproject’ en vooral dit huwelijk moet slagen. Dat lukt… Omdat we elkaar niet sparen. Hoo-ah!

“ Die fucking deur gaat eruit!”
“ En mag ik daar dan niet mee over beslissen misschien?”
“ De nieuwe is al besteld bij de schrijnwerker!”
“ Hoezo?”
“Je hebt daar twee weken geleden je akkoord over gegeven.”
“Ik?! ‘k Pijst nie!”
“En ook over de ramen. De deur in de keuken wordt een raam dat opendraait. En dat in de woonkamer ook.”
“Nee, die deur in de keuken blijft een gesloten raam. Met zwart aluminium omlijsting. Ik heb je nog Instagramfoto’s getoond.”
“Aluminium komt mijn huis niet binnen. Er bestaat geen vuiler product dan aluminium.”
“Ah. Zo haal je weer je gelijk. Ofwel is het te duur, niet duurzaam genoeg of niet mogelijk.”
“Godverd! Als het niet mogelijk is, is het niet mogelijk hé!”

99 problems and a household

Even had ik gehoopt dat we van die bouwspanningen gespaard zouden blijven: “Jij doet alles wat met technieken te maken heeft dus ook de bouwtechnische beslissingen en ik houd me met de inrichting bezig. Dat is het veiligste.” Tot bleek dat Davy het plafond met tien centimeter liet zakken en ik die fletse, gele mozaïektegels uit de keuken wou kappen.
De boerderij die we gekocht hebben stond tien jaar te verkommeren, is met al zijn beschimmelde schuren en nutteloos geworden achterafkamertjes vrij groot en het hele project heeft een serieuze ‘makeover’ nodig. Alsof dat nog niet genoeg is moeten we samenwerken met Portugese aannemers die een onbegrijpelijk patois mompelen en er een bizarre boekhouding op nahouden, kennen we de prijzen niet en zijn alle merken & producten die we nodig hebben net iets anders.
Nu moet je weten dat Davy en ik niet in het compromis geloven. Bij een compromis zijn we allebei evenveel misnoegd. Ik geloof dat een mens, op lange termijn spijt krijgt van al dat inboeten. Het schept ook verwachtingen waardoor de ander onder druk wordt gezet: “Als ik hem laat surfen, kan ik straks vragen om mee te helpen schilderen.” Of: “Als ik haar meehelp met die plastic rommel weg te voeren, krijg ik straks seks.”
Wel Davy schildert niet graag dus hij doet het niet en om seks te krijgen gaat hij meer moeten waarmaken dan wat rondcruisen.
Ik geloof ook dat je van elkaar vervreemdt door compromissen te sluiten en dat je op lange termijn je echte verlangens bij een andere vrouw of man (scheiding of scheve schaats)  gaat zoeken.

Eerlijkheid

Deze visie kwam er met vallen en opstaan en misschien werkt dit niet voor alle koppels. Maar deze blog is er ook om het voor mezelf allemaal op een rijtje te krijgen dus ik ga er even mee door. Dit ‘niet toegeven’ lukt alleen maar als we eerlijk zijn tegen elkaar over onze eigen onzekerheden, angsten, geheime verlangens (ook al niet simpel)… En als we de juiste argumenten weten te vinden: “ Overtuig mij dan waarom je die klapdeur wilt vervangen door een rustieke, bredere versie (manden vol groentes & materiaal binnenhalen)! Waarom dat plafond in de keuken verlaagd moet worden zodat ik er geen Marokkaanse kroonluchter kan hangen (plafondverwarming). Waarom je met Vasco een wave pool in de tuin wil bouwen (euh…).” Of in Davy zijn geval: “Waarom jouw Indische decoratie voorrang krijgt op mijn Afrikaanse (minder kitsch). Waarom je zo weinig mogelijk meubelen in huis wil (visuele rust)!  Waarom ik geen toilet in de slaapkamer krijg (duh!)?”
En je moet ook kunnen luisteren natuurlijk. Anders verzandt de onderhandeling maar in onnozel gebekvecht. Tegenwoordig zijn er zoveel alternatieven in alle prijsklassen op de markt waardoor we altijd op iets stuiten dat honderd procent onze voorkeur krijgt. Bouwgerelateerd natuurlijk. Wat seks betreft zijn er minder opties maar met de juiste argumenten krijg hij me wel de slaapkamer in.
Op dit niveau geen verwachtingen hebben, schept een soort vrijheid tussen ons. We kunnen onszelf zijn. Wat niet betekent dat alles van een leien dakje verloopt. We kunnen elkaar wel eens de keel uithangen omdat we de ander niet van eigen gelijk kunnen overtuigen. Ons huwelijk is geen pad vol rozenblaadjes en engelenpis. Het is het leven zelf.

Krachtig

Als het wél lukt is het de max. Een compromis voelt nooit als een overwinning aan (lijkt me ook een goed argument voor een kunstenaar die een onsterfelijk meesterwerk wil creëren). Als de een de ander kan overtuigen van zijn gelijk creëert het ook voor diegene die moet ‘toegeven’ een euforisch gevoel omdat hij of zij iets bijgeleerd heeft of met frisse ogen naar zijn kleine wereldje kan kijken. Deze euforie voor elkaar bevestigen met een schalkse blik van verstandhouding is gewoon krachtig voor een koppel.
En dit Portugese huis, daar zijn we trots op. Na ontelbare keuzes, offers, risico’s en twee jaar discussiëren is het honderd procent van ons. Van de vloer tot het plafond en van de technische ruimtes tot de decoratie.
En dat kan je ook van onze relatie zeggen. Dit lopende proces zorgt ervoor dat we elkaar pushten om naar het buitenland te verhuizen, om deze geschifte bouwval te kopen die iedereen ons afraadde en betekent dat we elkaar zowel doorgronden als ontdekken. Al vermoed ik dat, nu we binnenkort veertigers zijn, de leeftijd een zekere gemoedelijkheid behelst waardoor ‘het leven zelf’ niet zo zwaar doorweegt. Taking certain things less serious, you know. Maar zwijgen voor de rust? Niet in ons huis.