‘Ik bracht biocitroenen mee,’ zegt Margo. Ik hoor een zekere tevredenheid in haar stem en kijk haar verbaasd aan. Een seconde lang vraag ik me af wat biocitroenen zo bijzonder maakt. Daarna moet ik lachen want biocitroenen zijn gewoon citroenen natuurlijk, zoals ze aan een boom groeien.
Die verbaasde blik heb ik ook vaak bij vrienden gezien als ik vraag om citroenen voor in de tajine te halen.
‘Nee, nee, gewoon hier, aan de boom,’ zeg ik als ze al naar hun sleutels grijpen. Om vervolgens te vragen of ze op het plateau achter het huis een tak laurierbladeren willen afknippen. De uitdrukking op hun gezicht maakt mijn dag altijd goed; die van het oprecht verbaasde kind dat achter de toonbank een snoep krijgt aangereikt. Dat volwassen mensen tevreden kunnen zijn met simpelweg citroenen plukken stemt me hoopvol: we hebben niet zoveel nodig als ons wordt wijsgemaakt.
Absurd
Vroeger kocht ik voor een paar euro, 15 laurierblaadjes in een plastic zakje, allicht in de biowinkel, mhi. Daar werd ik toch al eens voor uitgelachen door primitievere volkeren & intellectuele aliens, denk ik nu. Wanneer zijn we dat normaal gaan vinden? Misschien bestaat er ook wel zoiets als biobomen of biomeren en biobergen. Als we in de toekomst naar een andere planeet op zoek moeten gaan, zullen we de aarde dan onze bioplaneet noemen? Hoe langer ik hier woon, hoe absurder ik veel zaken vind. Net zoals waterproducenten die geen water maar plastic flessen produceren. We zijn zo gefocust op geregel, de praktische kant en analyses waardoor we – besef ik nu- ons nog amper afvragen wat het geheel is, de context van waar we eigenlijk mee bezig zijn. We verwijderen onszelf steeds verder van onze enige habitat, met als gevolg dat deze niet meer zo veerkrachtig is als vroeger. Earth Shoot Day was twee weken geleden nog…Er is steeds minder voorradig en een kwart van de wereldbevolking heeft met extreem watertekort te kampen. Een kwart! België staat trouwens op een slechte 23e plaats (van de 164 landen). Portugal haalt de 41e plek. Misschien dat het economisch systeem toch niet zo efficiënt is als we denken.
Taalmanipulatie
Als fiere stadsmens sta ik zelf nog altijd wat stomverbaasd naar mijn minimoestuintje te staren als er plots eetbare dingen uit die vieze aarde tevoorschijn komen. Het zit meer in mijn aard om de zoete smaak van de Gentse verleiding te smaken en niet zozeer die van de aardse tuinvrouw. Maar het is wel dit proces dat me de juiste vragen leert stellen. Van details naar het geheel. Hoe geef ik zin aan dit kleine leven? Kleine daden, bvb.
Het is wat raar om plots groene vingers te willen hebben, maar na amper een jaar volhouden is de mind shift er: ik kijk tegenwoordig raar op als iemand wintergroenten in de zomer voorstelt. Dat voelt een beetje aan zoals Halloween in juni vieren. En frambozen in een plastic doosje weiger ik, en biocitroenen vind ik vanaf nu wat raar dus, net zoals bewerkt voedsel. Daar gaat deze post ook over denk ik. Die mindshift. Het wordt minder een bewuste keuze en meer een levensstijl.
Noem een citroen een citroen en die andere citroenen, onbiologische citroenen. Is dat niet logischer? Vanuit economisch standpunt niet. Slecht voor de verkoop van onze ‘onbiologische boeren’.
De taal als manipulatiemiddel, we hebben het haast nooit door. Het maakt nochtans een groot verschil tussen die negatieve connotatie voor het platteland & bewust leven, en een positieve connotatie voor het betonnen stadsleven & zijn hippe verleidingen. Verkeerd of manipulatief taalgebruik is een van de grootste oorzaken voor veel van wat er fout loopt in onze (eigen denk)wereld.
Hip is fake
De natuur is zo vrijgevig, wonderlijk als een versgeboren kindje met tien vingers en tien tenen. Alles wat we nodig hebben is aanwezig zonder dat er steroïden & manipulatieve taal aan te pas moeten komen. Zuiver.
Twee weken geleden plofte de buurvrouw een takje in onze bloembak dat, in die tijd, uitgroeide tot een heuse stengel met gigantische bladeren, gele bloemetjes en enkele komkommers. Ik wist niet eens dat komkommers zo’n gek, geel bloemetje op hun neus hebben staan. En dat terwijl al mijn vensterbankgarnituur in België altijd een vroegtijdige dood stierf.
Op zo’n momenten denk ik dat ik de omwenteling van stad naar platteland aankan. Van het uiterlijke plezier naar de innerlijke ziel.
We moeten onszelf veel ontzeggen, maar ondertussen zijn we er wel achter dat hippe en coole dingen een beetje fake zijn. Als een biomens die niet meer weet dat hij enkele generaties ervoor nog een echte mens was, en nu tracht te overleven in een mallemolen die pakweg 200 jaar geleden ontstond. Economie, wat is dat eigenlijk? Het grote Niets dat de wereld opvreet.
Vrijen en vechten
Ik geloof meer en meer (ik ben er nog niet hoor) in een leven waar ik ‘s ochtends en ‘s avonds de natuur een handje help, op zondag een marktje doe en voor de rest veel kan lezen, sporten, schrijven, organiseren, mensen ontvangen, of een eigen bier kan brouwen om feestjes in de living van drank te voorzien. En natuurlijk mezelf de juiste vragen stellen. Dat is moeilijker dan de taal van algoritmes & analyses want het eist meer zelfonderzoek, samenwerken & zingeving. Jonathan Rowson, filosoof zegt hierover: “The better part of us is struggling to be heard in public life.”
Vertier, vrijen, vechten, eten, handenarbeid verrichten, muziek maken (of spiritualiteit en religie als zingeving) dát is allemaal biologisch, en nee het is niet saai. Jezelf kunnen zijn is een wonderlijk, heilzaam proces voor geest en lichaam. Verlichtend als een kampvuur met hout dat je zelf gekapt hebt.
En de komkommers zijn lekker!:)
Heb je er dan al één geproefd :-)??