Waarom een lange pauze van F@cebook goed is

Ik speelde al een tijdje met de gedachte om F@cebook uit mijn digitale wereld te bannen. De stroom aan informatie zorgde er namelijk al een tijdje voor dat ik overprikkeld raakte, niet meer door de stapel nog-te-lezen-boeken heen kwam en het gevoel had voortdurend moe  in mijn hoofd te zijn. Ik was die gewoonte om eindeloos te scrollen beu.Ik werd wakker en scrolde in mijn bed (om wakker te worden) door de overload aan nieuwsitems die haast over elkaar struikelden en door dezelfde feitjes die telkens op een andere manier werden uitgelegd. Net zoals voor het slapen gaan (om tot rust te komen).

Mijn feed liet me weten welke groenten en fruit ik best at, wat ik beter niet aanraakte, hoe ik de wereld kon redden door anders te gaan denken, leven en redeneren om de dag erna een hele andere uitleg te krijgen. Ondertussen verscheen dat schreeuwlelijke hoofd van de Amerikaanse president voortdurend tussen reistips, feestjes die ik gemist had, reclame voor hotels waar ik twee weken ervoor al logeerde, herinneringen van vriendschappen met verre kennissen die ik moest erkennen door die op mijn pagina te posten en verjaardagen die ik ‘mee moest helpen vieren’. Ik was al lang blij dat ik het populaire platform niet gebruikte om te netwerken, nog eens actief dingen gaan liken en af en toe een grappige reactie achterlaten op de pagina van mensen die je later nog eens van nut zouden kunnen zijn.

Ik zou haast vergeten dat ik die hele account aanmaakte om op de hoogte te blijven van wat mijn vrienden allemaal uitvreten want de luchtige foto’s van hen werden alsmaar minder zichtbaar. Al moet ik toegeven dat ik van mijn hele vriendenkring nog een van de actiefste mensen ben. Ik heb zelfs nog een heleboel vrienden die nooit een account gehad hebben. En ja, ik hoor & zie hen nog regelmatig. Dat je ze niet meer ziet en veel ‘events’ mist, zit gewoon in ons hoofd. Maar wat me nog het meest stoort is dat ik op mijn eigen pagina niet over de thema’s kon praten die me interesseerden: een goede kortfilm, een interessant inzicht, een politieke mening die eigenlijk steek houdt, rolmodellen,… Het leverde vaak maar twee of drie likes op. In het beste geval zeven. Een profielfoto al snel honderd. Dat vond ik best confronterend en liet mijn profielfoto dan maar voor wat die was.

Niets mis met Zuckerberg, hij vond de zwakke plek van de mens en deed er iets boeiend mee.

En toch. Evident was het niet om me ervan los te rukken. Vooral omdat ik ondertussen in Portugal woon en alles hier zowat via Facebook geregeld wordt. Toen ik in Porto iemand van een uitgeverij aansprak over het feit dat ze enkel een Facebookpagina hebben en geen website keek die persoon verbaasd naar me. Waarom in een website geld & tijd investeren als er Facebook is?? Ook onze vrienden hier gebruiken het om te kunnen communiceren. Het is gratis. Zolang je meegaat in hún businessmodel, denk ik dan. Mark Zuckerberg is zowat de rijkste vent op aarde. Niets mis mee, hij vond de zwakke plek van de mens deed er iets mee. Maar kom me niet zeggen dat het gratis is. Wij leveren hem gratis de info die hij nodig heeft. Zoals vis uit de zee. Of niet?

Bon, ik ben ondertussen al een week Facebookvrij en vertoon geen neveneffecten. De overgang verliep eigenlijk redelijk vlot (als je de instructies negeert die Facebook bij het verlaten van het platform meegeeft ). Nu word ik wakker en lees een halfuurtje (Empire Falls van Russo die met dit boek de Pulitzer won. Het boek werd verfilmd in een tweedelige mini-serie met een fantastische cast). Veel beter dan een shitload aan opinies interpreteren. Ik schrijf ook weer meer in mijn notitieboekje. En gisteren schreef ik een lange brief naar een vriendin in België die in een dipje zit. De brief zag eruit zoals een kladversie eruit moet zien. Met woorden die ik had doorstreept of die ik met pijltjes naar het begin van de zin had verbannen, met schrijffouten die ik corrigeerde en met sterretjes die naar de onderkant van de pagina verwezen.

Ik vond het de max.
Het was kunst.
Lekker eerlijk & old school.
Fuck tip-ex.

Ik ben er zeker van dat mijn vriendin ongelooflijk blij gaat zijn met een échte brief. Damn, zelfs ik was blij! En misschien ook de postbode. Ik heb voor hem of haar stickers op de enveloppe geplakt. Ik kreeg er maar niet genoeg van. Ik nam er zelfs foto’s van om op Face… Ah, nee dat gaat niet meer. Ideaal, dan heb ik tijd om een koffietje te drinken en te doen wat ik graag doe: in het écht mensen observeren en nieuwe ideeën opdoen.
Kortom, even weg zijn van Facebook laat me weer eens met mezelf connecteren, met mijn vrienden (de ironie!), het creëert ruimte in mijn hoofd en laat me geïnspireerd zijn.