Afrika met een peuter

Er zijn zo van die mensen waar je een beetje stil van wordt. Mensen bij wie alles verloopt zoals het moet verlopen omdat ze het leven nemen zoals het komt. Omdat dat nu eenmaal de manier is waarop je het leven voor een tel kunt grijpen. Waar mijn energy vibes constant alle richtingen uitschieten, lijken die van hen zich in één bewuste richting te begeven.

Toen ik een berichtje kreeg van Laurence dat ze met Adrien en Jules (hun driejarig zoontje) op doortocht was naar Congo en een paar dagen bij ons wou blijven hangen was ik laaiend enthousiast. Afrika! Met Jules! Voor een jaar weg! Bye bye de hype rond #vanlife en lang leve #jeeplife! Onderweg zijn. Ik mis het nog elke dag. Mijn laatste echte backpacktrip dateert al van tien jaar geleden, toen ik met een Parisienne & enkele Russen door Armenië en Georgië trok. Niet dat ik met Davy niet reis, maar voor mij is er een groot verschil tussen verlof krijgen voor enkele weken of gewoon vertrekken en zien waar het leven je brengt. Laurence beaamt dit. Ondertussen staan we al allemaal in de keuken met een porto tonic in de hand. “Reizen is een wisselwerking tussen de bevolking & de reiziger. Vakantie is anders, een soort eenrichtingsverkeer van de toerist die zoveel mogelijk uit zijn weekje vakantie wil halen,” zegt ze. Ik knik. Vakantie is de werknemer die dringend zijn batterij moet opladen alvorens hij terug de bureaucratische loopgraven in moet. De mannen denken er anders over. “ Waarom moet er een verschil zijn?” vraagt Adrien. Davy kijkt me uitdagend aan: “ Voor mij is reizen, pure vakantie.”  Voor de kleine Jules maakt het allemaal niet uit. “Ik wil in Jeep,” herhaalt hij steeds. De wijsheid van het kind dat in het nu leeft (en van hem de perfecte reiziger maakt). Het duurt een heel volwassen leven om dat vermogen opnieuw te verwerven.

Huis op wielen

Jules is helemaal wild van de custom built Land Rover van zijn pa. “Het is tijdens de hele trip ook zijn herkenningspunt en huis,” zegt deze. Op het dak klapt een tent uit en in de laadbak zitten rekjes en metalen bakken vol kleren, eten, plantaardige medicijnen en gereedschap. Koken doen ze onder een luik dat naar boven openklapt. Water wordt via een filter gezuiverd. Een groot zeil, aan de zijkant gemonteerd, houdt alles droog. Ik voel toch een steek van jaloezie als ik denk aan alle zonsondergangen die ze hieronder zullen koesteren. Adrien bouwde de jeep eigenhandig om en Laurence bevoorraadde hem zorgvuldig. De enige concessie die hier werd gedaan is het loopfietsje van Jules. “Daar heeft hij gewoon te veel plezier mee, maar ik vrees dat hij het onderweg zal moeten leren delen. Hij gaat nogal defensief om met alles wat wielen heeft.”

Africa with love

Laurence en ik leerden elkaar kennen toen we allebei na een woelige periode in 2007 in België belandden. Zij had een jaar (nog vier zouden volgen) in Congo rond mensenrechten gewerkt en ik kwam net terug na lang backpacken en een emotioneel jaar Moskou. We moesten beiden serieus aanpassen aan het sterk geregulariseerde en jachtige België. Maar kijk, tien jaar later woon ik met Davy in Portugal en vertrekt zij via Marokko, Mauritanië, Mali, Burkina Faso, Nigeria-” we hebben niet echt een strak plan”- met haar gezin naar Congo. Het aanpassen verliep precies zo goed niet, waahaa! Adrien is trouwens ook niet aan zijn proefstuk toe. In 2007 reed hij met een vriend al eens de Afrikaanse oostkust af. Ik ben de enige Aziëfreak uit het kliekje want ook Davy verloor zijn hart aan Afrika. Voor hij zijn bedrijf oprichtte trok hij regelmatig te voet en met een taxi brousse door het continent. Slapen deed hij onder de blote hemel of bij families die hem een onderdak verleenden. Je kunt al raden waar de keukengesprekken over gaan. Reizen.

Reizen, euhm pardon, het vakantiegevoel kruipt nogal onder je huid en laat je op een bepaald moment niet meer los. Ikea mag dan nog zo vernuftig de kleinste huizen indelen en Instagram de nieuwste design hypes & life hacks op je projecteren: nothing can beat the open air and the sensation of being on the road.  Het onderweg zijn, het wachten in overvolle stations en busdepots of garages, de zee van tijd, de hulpvaardige & gastvrije mensen onderweg, de open blik die verruimt op het ritme van de zon en de maan, de angst voor het onbekende die plaats ruimt voor de drang naar wat er achter die horizon ligt. Een reiziger laat zich niet (lang) opsluiten. Dat zie je ook bij Laurence & Adrien. En de kleine Jules krijgt het allemaal letterlijk met de paplepel mee. Voor hem geen gesleur tussen creches, babysits en grootouders maar elke dag een mooie hemel, vers eten, zijn loopfietsje en een doos vol matchboxauto’s. Plus een Jeep, aha!

Laurence zegt dat je geluk moet hebben om met je kind te kunnen reizen, maar ik denk dat kinderen ook hun ouders kopiëren en dat je geluk moet hebben met je ouders. Laurence & Adrien zijn zo van die mensen die onbevreesd de horizon afturen op zoek naar een ongeveinsd & complexloos leven onder de zon. Misschien is het een soort onrust die hun drijft of een weerbarstig verlangen naar eenvoud, met en voor hun zoon… In een piepkleine jeep, maar met de hele wereld om hun heen… Zo simpel. Daar word ik stil van.

Hakuna matata,

Sophie