Wat een kutweek.

Naar het buitenland verhuizen. Wie droomt er eens niet van? Maar er bestaan geen dromen zonder een paar slapeloze nachten. Op sociale media passeren vooral de mooie momenten. Het strand, de bergen, lekker eten & vrienden op vakantie… Dat is minder evident dan het lijkt. 

Afgelopen week was een kutweek en ik had tijd nodig om mijn verwachtingen te resetten. Ik kroop diep in mijn kleren, nam mijn camera, deed de honden hun leiband aan en besloot om langs het haventje en ijskoude meer van Ovar te wandelen. Het leven is er hard & kil, en het volkje wantrouwig. Precies het humeur waar ik me in wilde wentelen. De waarheid is dat we vooral op elkaar en onszelf zijn aangewezen. Het gevolg was dat we het eerste jaar op zoek waren naar een nieuw evenwicht in onze relatie. Als alle context wegvalt, sta je redelijk naakt tegenover elkaar. Het laagje stof & vernis dat met de jaren over ons gezicht kwam te liggen, en de rol aannam van keiharde bedrijfsleider of journaliste/ schrijfster van een ongepubliceerd boek verliest hier zijn betekenis. Je hebt geen andere keuze dan te kijken of diegene die onder het masker rust nog intact is. Dat verliep niet zonder slag of stoot. We hebben een sterk huwelijk maar als je vooruit wilt, moet er gepraat & gediscussieerd worden. ‘Wat gaan we vanavond eten?’ of ‘Hoe was het op het werk vandaag?’ zijn vragen die we elkaar nog dagelijks stellen, maar we moesten ook heel goed uitvissen wat ons precies tot dit punt had gebracht, wat we wilden doen met de rest van ons leven en hoe we deze omwenteling samen konden doorstaan. Ik weet niet hoe dat met anderen zit, maar samenwerken met je man (of vrouw) is niet simpel: we are completely different wired! Om er samen door te geraken moest hij zijn gevoelige kant oprakelen en moest ik pragmatischer worden. Zoals ik al zei: afgelopen week was een kutweek.

Hoe integreren?

Het tweede jaar (nu) is anders. In plaats van tegen elkaar is het wij tegen dat prachtige land met zijn couleur locale. Je gastland dat eerst nog voor afleiding kon zorgen lijkt een andere houding aan te nemen. Plannen vervallen in stilzwijgen. Afspraken in excuses. Zorgeloosheid in passieve berusting. Opnieuw is het zoeken naar een manier om samen te werken. Telefoontjes worden niet beantwoord, beloftes niet nagekomen, afspraken die vaak via Facebook moeten verlopen genegeerd en gesprekken over milieuvervuiling & dierenleed geminimaliseerd tot schouderophalen & excuses.
Behalve dat laatste is dat allemaal zo erg niet maar je ziet haarscherp wat je allemaal voor die droom hebt opgegeven. Ik mis mijn vriendinnen om ’s avonds mee aan de toog te zitten. Het zit in onze cultuur om lekker lang te dineren in een gezellig restaurant, om bij te kletsen bij een kopje koffie op een terras, om elkaar op te zoeken op een kerstmarkt en plannen te smeden of het maatschappelijk debat te overlopen.  De Portugese cultuur houdt het liever allemaal binnenshuis en binnen de familie & kindjes. Ze wachten af tot God en de sterren hun goedgezind zijn. Soms doen ze me denken aan een egel die zich in een bolletje draait als er een wagen komt aangereden. Een kutweek dus, woohaa!

Hoop & liefde

Het is zoals iedere liefdesrelatie. Het eerste jaar is alles nieuw & spannend. Het tweede jaar ontdek je elkaars kleine kantjes. Het derde jaar is het elkaar tegemoet komen of barsten. We kozen er bewust voor om vooralsnog geen expats op te zoeken. Het is evenmin de bedoeling om op ons eilandje met ons eigen offgridprojectje te blijven zitten We willen connecteren met de Portugezen want ze zijn ook eerlijk, zachtaardig en harde werkers als je ze op dezelfde lijn krijgt.
Maar ja. Deze week viel het internet overdag weg, verloor de bank twee maal ons dossier, stuurde de makelaar ons voortdurend de verkeerde referenties & papieren door, werden afspraken voor samenwerkingen afgelast, viel de elektriciteit uit, vloog het dak van ons bureau in Porto eraf en stuurde de belastingsdienst me (drie keer!) weg omdat hun systeem plat ligt. We kregen vlammende ruzie met elkaar. Dat kruipt onder je huid. Portugezen lijken daar niet mee bezig te zijn en er zijn veel weken zoals deze waarop ik me emotioneel uitgeschud voel. Toch zijn we vastberaden om te blijven. Dit land heeft veel te bieden en heeft de kans om het anders te doen. 80 procent van hun electriciteit is groen (in belgië zijn we content met een onbetrouwbare 30 procent). Portugezen kiezen niet voor de ratrace. Het leven is ontspannend en we zijn altijd welkom in hun huis. Wij zijn bij de gelukkigen en daar blijf ik dankbaar voor. Bij dit grauwe weer ontwaar ik vaak onverwachte schoonheid. Ik hou van dat contrast want dan voel ik dat ik leef!