Activisten van het kleine geluk

Het gebeurt nog vaak dat ik me afvraag waar het allemaal toe dient. Waarom verhuizen, waarom off grid gaan wonen en zero waste willen leven, de moeite doen om iets te schrijven. Na drie jaar vechten, weet ik wel waarom.

‘Choose your battles,’ zegt Mark Manson, ‘De vraag is niet: Wat wil je in je leven bereiken? Maar wel: Hoeveel wil je ervoor afzien om dat doel te bereiken?’ Iedereen wil wel een leven onder de zon, minder files, minder leven in de schaduw van andere gebouwen, minder werken om zich te ontplooien zonder beïnvloeding van dagelijkse doemscenario’s & stress. Het is gemakkelijk om dat te willen.
De laatste drie jaar hebben we in verschillende rondes onze battles moeten uitvechten want deze wensen houden- op een relatief korte tijd, een serieuze gedragsverandering & bewustwording in.
We vlogen door een baaierd van emoties om onze waarden & wensen waar te kunnen maken. Wie stopt met roken (of twintig kilo verloor) weet wat ik bedoel: changing your habits is a bitch. Doe dat maal tien- nieuwe taal, vrienden, mentaliteit, voeding, enzovoort, en de chaos is compleet. En ondertussen zijn verbouwingen ook hier verbouwingen, het huwelijk een huwelijk, papierwerk papierwerk en is centen verdienen saai werk verrichten. De vraag, waar je in godsnaam mee bezig bent, is nooit veraf.

Simpel geluk
Ondertussen begint binnenkort onze vierde zomer hier en lukt het aardig om met de waarden te leven die we vooropstelden. We leven vrij zero waste en krijgen slechts een klein vuilbakje per maand gevuld. Ik sta vroeg(er) op, spreek Portugees, leerde mezelf gezond te koken, eten & bloggen, check (sinds vorige maand, lol) geen Netflix meer en engageer me voor de no footprint en zero waste gemeenschap. Davy begon met mediteren, kookt ook steeds beter vegan gerechten, leerde surfen, een woest terrein onderhouden, met landbouwmateriaal werken, enzovoort. Door deze change of habits beginnen we steeds meer onszelf en ons lichaam te begrijpen. Met dat besef kwam ook de opluchting: daarvoor doen we het!
Want er ontstaat een soort nuchterheid waardoor we het hele plaatje zien. En met ‘het hele plaatje’ bedoel ik dat nietige leven waar we alles willen uithalen. Er ontstaat ook een soort geaardheid die blijft hangen, die niet vluchtig is als een promotie, een nieuw kleurenpalet voor de woonkamer of een driesterrenmenu. Daaruit vloeit een soort vrijheid of wijsheid die ons tevreden stelt met wat we hebben. Het wordt gemakkelijker om niet naar links te swipen waar Google- The Corporate Society- ons zonnodig hun verkrampte wereldbeeld door de strot moet rammen. Instant Gratification die op lange termijn geen kloten verandert, lijkt meer en meer op goede satire, op trivialiteit, wat, als je erover nadenkt, tegenover zinvolheid staat. En dat wil iedere mens toch?
De veranderende seizoenen, een onafhankelijk huis gekoeld en verwarmd met energie uit licht & water, een maaltijd recht uit de tuin, Portugese gesprekken met locals en vrienden, een huis zonder opbergsystemen, de zee, de bergen en de bossen maken ons leven echt. Dit heeft niets met het veranderen van de wereld te maken, maar wel met die van ons twee en van ons huwelijk. We zijn de activisten van het kleine geluk en de grote voldoening.
En volgens mij begint het nog maar pas: a change is about to come.

Persoonlijke impact
Een volgende bijwerking van dit ‘persoonlijk activisme’ is dat we de wereld op een heel andere manier beginnen te bekijken. Wie zich goed voelt, ziet en doet ook goed. Het is niet de bedoeling dat we ons in dit simpele geluk terugtrekken en blij zijn met wat we met ons tweetjes toch zo netjes bereikt hebben. We willen dit stuk grond delen want who the fuck zijn wij om hier in Portugal dit stuk grond met eeuwenoude eiken en rivier te claimen? Lappen grond in verkavelingen zien veranderen die opgeëist worden heb ik altijd al een vreemd proces gevonden, want alles is met elkaar verbonden ( maar bon, dat is iets anders). In ruil voor het gebruik van een stuk van het land dat we kochten, krijgen we uit de gigantische moestuin van de buren alles wat we maar nodig hebben. Seizoensgebonden, heerlijk. Dit proces creëert een vertrouwensband & verbondenheid, ook met het dorp, tegenover de rat race die individualisme voortbrengt.
Ook onze relatie met de natuur veranderde. Hoe langer ik tussen het groen woon hoe meer ik besef dat we er als mens 100% afhankelijk van zijn. Drinkbaar water, verse lucht, gezonde aarde, insecten, biodiversiteit. Daar ligt onze prioriteit, het besef en de persoonlijke uitdaging van een hele generatie, over de hele wereld. Niet de verouderde wetten, politiek of techniek gaan ons redden, maar wel het behoud van de biodiversiteit. Ik geloof dat onze persoonlijke impact dit proces kan omdraaien. We blijven onze persoonlijke impact onderschatten. In tegenstelling tot verkiezingen waar we onze verantwoordelijkheid en daarmee ook onze zeggenschap (activisme van het kleine geluk) weggeven.

Weerstand bieden
Zoals gezegd heeft het ons drie jaar bloed, zweet en tranen gekost om dit inzicht waar te maken want ‘verandering’ impliceert een contant opboksen tegen de stroom. Ik vind daar niets elitair of spiritueel aan zoals sommige bestselling authors ons willen laten geloven. Zelfrespect & zelfkennis is de basis van waaruit je naar de wereld kijkt. Basta. Wie echt weet wat hij wil en kan, biedt automatisch weerstand tegen een maatschappij die hem dagelijks doet verlangen naar dingen die hij niet nodig heeft. Twee maal basta!
Met activist van het kleine geluk bedoel ik niet dat de burger per se moet gaan betogen of zich bij de vakbond moet aansluiten, maar wel moeite kan doen om gewoontes te veranderen waar hij over blijft klagen, om zijn torenhoge verwachtingen over het leven aan te passen en om na te denken over wat ‘succes in het leven’ betekent. Hoe meet je het leven? In geld of persoonlijke creaties/ doelen? Waar ben je bang voor? Gezichtsverlies als het masker valt? Je hart openen voor de wereld? Wat is je diepste verlangen? Houd je er liever een hidden agenda op na? Waar droomde je als kind over? Durf je het roer omgooien voor je zelfgekozen battles? Allemaal vragen die we eindelijk konden beantwoordden.
Ik wens de labels ‘de rechtse’, ‘de linkse’ de ‘rijke’, de ‘arme’, ‘de vluchteling’ en de ‘local’ als mens hetzelfde toe: met beide voeten op de grond staan, uit de (emotionele) comfort zone treden en uitgedaagd wordt door de dagdagelijkse shit en zich vooral niets meer laat wijsmaken door politici, media en industrie die nooit dat mentale, simpele welzijn maar altijd een onpersoonlijke economie prioriteert, die ons om de restjes laat vechten, en verdeelt.

Dat is waar het toe dient: de mogelijkheid om onszelf te kunnen zijn als kwetsbare mens in dit kleine maar wonderlijke leven.

Sophie

• Interessant artikel over onze voeding & levensstijl die de laatste eeuwen zo drastisch veranderd is , waardoor onze genen niet meer kunnen volgen en (welvaarts)ziektes veroorzaken plus.