Wat is dat,… Waarheid? Of erger: dé waarheid! Die bestaat niet al worden we net voor díe waarheid dagelijks om de tuin geleid. Alles is relatief. Zoniet zou er ook maar één mening zijn. Toch?
We weten al sinds Cervantes dat de wereld een dubbelzinnige plek is om te vertoeven. Maar laat ik je vertellen over toen ik vorige week in Baleal (surfspot in Portugal) een yogastudio binnenstapte… Hun logo is een levensgrote Ganesh die je vanop de straatkant met de benen gekruist goedmoedig aanstaart. Ik arriveer als eerste en informeer in de surfshop op de benedenverdieping naar de les. Een grote blondine antwoordt geroutineerd zonder opkijken en met een Hollands accent dat ik moet wachten op de téacher om naar boven te gaan. Die is duidelijk niet op surftrip, denk ik en ga braafjes op een bankje zitten. Algauw lopen er een paar meiden naar boven en ervan uitgaand dat de lerares ertussen zit volg ik hen. Mijn houding is zowel terughoudend (geen ochtendmens & te veel hippe Westerse vrouwen) als argwanend (een oudere vrouw met polsbandjes en een zweetband rond haar korte coupe wil dat we een aansprakelijkheidsformulier tekenen) en verbijsterd ( de lerares komt uiteindelijk roepend & zingend de trap op en gaat als een wervelwind met matjes, blokken en riemen tekeer).
Het toeval wil dat ik recht tegenover haar in het midden van de groep kom te staan. Plots ben ik me bewust van mij nieuwe flashy oranje yogabroek in luipaardmotief waardoor ik er erger uitzie dan de rest van de ‘hipsters’ die eigenlijk best timide blijken.
De sessie is een vinyasaflow van anderhalf uur waarbij de Engelstalige lerares boven het lawaai van arriverende & vertrekkende surfgroepen staat te roepen. Gelukkig stoort het niet. Een kwestie van focus, zou mijn yogalerares thuis zeggen. Na de les wacht ik als enige op mijn rit en staat de Britse teacher halverwege de trap te kletsen met de blonde vrouw van de surfshop. Als ik vaarwel zeg kijkt ze kort naar me, lijkt iets te willen zeggen maar knikt gewoon.
Ik oordeel dus begrijp?
Wat voor indruk liet ik op haar achter? Arrogant is een mogelijkheid want er kon bij mij geen lachje af, maar ik stond wel in die maffe yogapants als een strevertje mijn asana’s uit te voeren. Ik geef het toe: ik ben soms sociaal gehandicapt. Ik kan zonder duidelijke aanleiding van de ene op de ander seconde een muur rond me bouwen/neerhalen. Denk hierbij maar aan het geluid van een dichtslaande deur op death row. Maar arrogant ben ik niet. Een andere mogelijkheid is dat ik als een snobby/ yoga/ latté plant lover overkwam. Of gewoon als een curiositeit. Iemand die je niet kan plaatsen en als mysterieus beschouwt. Of wantrouwt. Maar ze is in de eerste plaats een yogalerares dus ik ga ervan uit dat ze niet onmiddellijk oordeelt. Zo bewaart een ware yogini immers haar open blik. Maar ik stond echter in het midden vooraan in alle mogelijke katachtige houdingen te krullen en ik vertikte het als enige om dat aansprakelijkheidsformulier te tekenen ( hallo, beetje vertrouwen hé, haha!) dus de kans zit er wel in dat de rest van het opeen gepakte groepje deze nieuwkomer, aka me, op een bepaalde manier profileerde.. Milan Kundera schrijft in een essay over literatuur dit:
“De mens wenst zich een wereld waarin het goed en het kwaad duidelijk van elkaar te onderscheiden zijn, want in hem huist het ingeschapen en ontembare verlangen te oordelen alvorens te begrijpen.”
Een foutje in ons DNA dat politici & (social) media maar al te graag misbruiken… Een foutje in ons brein dat we als moderne mens maar eens moeten leren trainen. Want wat als niemand in die studio ook maar een mening heeft over de zelfbewuste nieuwkomer in tijgermotief? Dat is een heel aangename gedachte: een studio vol mensen zonder opinie. Want wie kent eigenlijk de waarheid? Over mezelf? En toen ik daar op het bankje op mijn rit richting golven wachtte bedacht ik dat geen mening hebben wellicht nog het dichtst de waarheid benadert ( de wijsheid van de onzekerheid volgens Kundera). Vorige week hadden we internationale bier- en kattendag en volgende week is het de eer aan de linkshandigen. Wat mij betreft mag er ook een internationale opinieloze dag bestaan. Zeer benieuwd wat voor effect dat heeft op FB die dag. Zwijg en laat je verrassen door die hater, vreemdeling, dt-foutenmaker, puritein, dommerik, arrogante klootzak, slijmjurk, hipster in oranje kutbroek,… want uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde:
– begrepen worden;
– geliefd zijn;
– aandacht krijgen;
– ergens bij horen;
– gezonde kinderen baren;
– een aangename omgeving creëren.
Kijk eens aan: op het einde dan toch een beetje waarheid… Allemaal universele dingen dan nog…
Até logo mensen, ik ga mijn Instagram account wat zuiveren van bedrijven (fake yogini’s & gezondheidsfreaks: bye bye!).
Aah, nog even dit: Train your brains in ‘not judging’, motherfuckers and tell me how far you can see:-)!