Het is de natuur, idioot.  

Op ons terrein groeit alles in overvloed, of toch tegen volgend jaar. Dat volstaat want ik wil mezelf zijn, zonder alle entertainment & afleiding die de maatschappij me zo bekoorlijk aanbiedt. De ware economie? Onze natuur & oceanen.

“Ik heb enkele eucalyptusblaadjes mee. Er lag ginds een hele tak op de grond,” zegt een Franse vriendin alsof ze per ongeluk iets meenam wat niet van haar is.
“Geen probleem, dit land staat vol eucalyptusbomen,” zeg ik.
“Weet je dat ze deze in Frankrijk voor 2, 60 euro verkopen. In een zakje van 15 blaadjes.”
We moeten lachen, maar eigenlijk is het triest. Kapitalisme op z’n best: mensen het gevoel geven dat ze iets missen en daar dan een leuk productje voor creëren dat er eigenlijk al altijd is geweest. Zoals sekspoppen & hulpvaardige robots. De hele voedings-, reis- & schoonheidsindustrie is erop gebouwd. Plots zit iedereen in Porto, Kopenhagen of Mykonos aan de avocado, omega 3 en pastinaakpuree terwijl er volop gecontourd, gesmeerd, gemanied & gepedied wordt. Voor eventuele bijwerkingen bestaat de pillenindustrie. Emerson zei het al meer dan 150 jaar geleden: “Het einde van het menselijke ras zal zijn dat het tenslotte aan beschaving zal sterven.”

Geen ruis die me naar de jojobaolie & klankschalen doet grijpen, maar een boomgaard

Allicht is dit iets voor welgestelde hipsters of jonge veertigers om te verkondigen maar op een gegeven moment was ik in Gent op zoek naar eenvoud en rust. Dit huis en het terrein zorgen daarvoor. Hier voel ik me geen consument maar een lezer, een schrijver, een minnares, een hondenliefhebber, een mens… Gewoon normaal. Geen bullshitreclame die me via allerhande data mijn identiteit wil opdringen maar gewoon Sophie. Geen ruis die me naar de jojobaolie & klankschalen doet grijpen, maar een boomgaard. Sure, kleren & design dragen bij tot onze identiteit net zoals de oermens zichzelf opdofte met natuurlijke pigmenten & schelpen maar het leert me niet mezelf te aanvaarden. En een teveel ervan is ruis die je op het einde van de rit onzeker over jezelf doet voelen.

De natuur als tegengif

Niet op ons veld dus. Daar heerst eenvoudige overvloed. Ik heb nog nooit zó lang, zó dicht bij de natuur geleefd als de afgelopen maanden en het is ongelofelijk om te zien hoe deze zich voortdurend ontwikkelt & moeiteloos in stand houdt. Dit aanschouwen moet een emotie zijn die de geboorte van een kind benadert… Die wondere natuur. Oude bomen waar plots kiwi’s en perziken of limoenen aan hangen. Paddenstoelen die na een nacht regen uit de grond schieten, water dat helder & heerlijk uit de bron blijft stromen. Geiten & schapen die het gras kort houden. Zwaluwen die je als laagvliegende mini-jets voor onweer verwittigen en mijn vent de bamboe kapt voor een waterzuiveringssysteem of een shelter. Dát lijkt me belangrijk en daarom voel ik me op die paar maanden tijd al anders. Vorige week kreeg ik  ciboulettezaadjes uit de tuin van onze Franse vrienden. Ik vond het een mooier, bedachtzaamer en persoonlijker geschenk dan een nieuw paar sneakers. Een paar maanden geleden zou dat niet waar geweest zijn. Ik zie Davy een vlieg met zijn hand vangen. Hij gooit het beestje uit het raam en een vleermuis slokt die in volle vlucht op. Blijkt dat mijn vegan husband al een tijdje de circle of life  ‘een handje helpt’ en beste maatjes is met Batsy, haha!

Ik weet niet wat het is met de natuur maar als je er even verblijft besef je weer wat belangrijk is: je kinderen, je vent, je lijf, je ademrust, een pintje ;-). Het is zoals Siddharta uit het boek van Herman Hesse die net zolang naar de rivier staart tot hij de hele wereld begrijpt. Everything is connected. De natuur als tegengif. Dat zal niemand verbazen. Onlangs interviewde ik een slimme, Portugese dame en vroeg haar waarom we toch met z’n allen producten met een gebruikstermijn van tien minuten blijven kopen.
“ We zijn steeds minder met de natuur geconnecteerd en steeds meer met de digitale wereld,” was haar antwoord.  Influencers verleiden je er gracieus & speels tot je overstag gaat. Maar ik heb nu mijn tuin dus en wil er meer tijd doorbrengen. ‘s Middags eet ik er op een muurtje mijn lunch en prijs me gelukkig. Rijk ook idioot (smiley, knipoog, heb je ‘m?). En wie dat kan zeggen is bereid om anderen te helpen. Om te delen. Want zo zit de mens in elkaar. We zijn geen idioten. We zijn in de war door alle ruis.
Om met Emerson te eindigen: hij gelooft dat de natuur in ons zit, een deel van ons uitmaakt in zowel zijn hogere als ruige vormen. Dat een vlieg even ontembaar is als een hyena en dat de natuur en de mens delen van hetzelfde geheel zijn.Dat een gewone mens even bijzonder is als een koning. Hij gelooft in de zelfvoorzienende mens die niet bezig is met hoe hij zou moeten zijn of hoe anderen vinden dat hij moet zijn. Alles wat belangrijk is, is hier al. Nu.

Yep, dat voel ik ook als ik mijn lunch op het muurtje eet*. Misschien heb jij het ook al gevoeld. In het Zuidpark of de Ardennen, bij een zonsopgang. Houd dat gevoel vast en doe er iets mee.

* Ik bedoel niet dat we met z’n allen kampen moeten gaan bouwen. Wie volledig zichzelf kan zijn & rust vindt in de stad is kan meer weerstand bieden dan ik ;-).