Tien jaar samen: over tijd & toekomst

Davy & ik zijn vandaag tien jaar samen én tram vier staat bijna voor de deur. Dan maak je al eens de balans op en die ziet er goed uit: we emigreerden en jagen onze droom na. Dat zijn ook twee mogelijke symptomen in de lijstjes die een midlife voorspellen. Huh?

We waren nog jong & onbezonnen toen we met elkaar begonnen (smartlapmateriaal, hehe). Davy was een goth met een vaste baan en met als enige ‘bezit’ een firmawagen. Alle kleren in zijn kast waren hetzelfde zwart en James Maynard was zijn god. Ikzelf verfoeide dat handige trucje van onze hersenen dat ‘automatische piloot’ heet. Routine. Ik wou geen eigen huis, geen wagen, begon niet aan kinderen, reisde rond, deed interims, en bleef op zoek,… Waar is de tijd naartoe en waarom gaat die steeds sneller? Dat het met ons veranderende metabolisme & gewenning te maken heeft geloof ik wel, maar ik vind het tegelijk een bullshitantwoord. Net zoals ‘het is de midlife’. Daar verkeer ik dan al sinds mijn puberteit in. Waarom heeft een mens altijd het gevoel dat hij tijd tekort heeft en tegenover wie moet hij of zij zich eigenlijk bewijzen?

Tijd is een concept.

Tot ik een docu zag waarin Michael Pollan uitlegt hoe bewerkt voedsel van het front, na WOII in de huishoudens terechtkwam: door in te spelen op het concept tijd.

“ Nu kan zelfs de overwerkte moeder even weg uit de keuken en zien wat er in de buitenwereld gebeurt.”

Ook de werkende echtgenoot werd onder druk gezet:

“Zo ontsnapt de echtgenoot aan het dagelijkse saaie eten van de vrouw des huizes!”

Reclame hamerde het er in de jaren zestig en zeventig in nog voor de nieuwe tweeverdieners zelf konden beslissen hoe ze de nieuwe tijdsgeest tegemoet konden komen. Plots was koken saai, bleek de huisvrouw overwerkt, en was haar eten  ‘gewoontjes’. Industrieel voedsel daarentegen was minstens even goed! Het is goed dat vrouwen onafhankelijker werden, dat is het punt niet. Wel dat we ‘Madmensgewijs’ overspoeld werden met producten die ‘ ons zielige doorsneeleventje verbeterden’ (lees vorige post), én dat we dat daadwerkelijk gingen geloven.
Wie een product op de markt brengt moet eerst een behoefte creëren en herhaling is daarbij de oudste truc uit de doos. We trappen er niet meer in?  Politici ‘framen’ nog steeds, met fake news als nieuw triest hoogtepunt (Het is crisis! Het is nog altijd crisis! Er is crisis op komst! Spaar! Geef uit!). Politici creëren problemen in de media waar niemand eerder bij stilstond. We leiden niet alleen een saai leven, het kost ook nog eens belachelijk veel geld om het in stand te houden. Botst dat nu of houden die illusies elkaar in stand? Verwarrend. Waarom staat dát niet in die midlifelijstjes?

Saai is het nieuwe leven zoals het altijd was.

Wat levert dat inzicht ons op?We leven ons eigen leven. Davy richtte een firma op, ik reisde als journaliste even de wereld rond en schreef een manuscript maar ondertussen blijf ik  al een paar jaar thuis. Ik schrijf, kook, maak het gezellig, organiseer feestjes & trips, leg contacten,… Op maatschappelijk vlak niet interessant, maar voor onze relatie een verademing. ‘Ik zou gemakkelijk huisman kunnen zijn,’ zegt Davy soms als hij hout haalt, kookt of met de honden speelt.
Als je tijd & geld als een concept uit de industrie gaat ervaren en niet als een deadline of doel, dan is het gemakkelijker om los te laten. Alsof je plots buiten die tijd staat en jezelf en het leven met andere ogen ziet. Het leven wordt zwaar overschat. ‘Saaie’ dingen zoals koken, klaarstaan voor je gezin, de dingen op jouw tempo doen, een warm huis en een hechte vriendenkring ís de essentie zelf, en vooral: het volstaat. Opnieuw kunnen ademen. We zijn daar verre van pionier in. In onze vriendenkring zijn genoeg mensen die niet de hele wereld moeten rondreizen, zich te pletter lezen, kinderloos blijven of stoppen met werken om die epifanie te ervaren. Veel van die vrienden werken in de sociale, creatieve, educatieve of culturele sector dus ik ben me bewust van die vriendschapsbubbel maar het punt is dat ze er zijn, hoogopgeleid en klaar voor iets anders.

We staan aan het begin van een kantelpunt en die heet niet midlife.

Wat is je doel dan, Sophie?

Het is wel essentieel om ook een doel te hebben dat de basis van je leven (relatie) vormt. Eentje dat niet door school, instituties of ouders ingefluisterd werd ha! Wat is jouw doel dan, Sophie? Cryptisch. De toekomst laten samenvloeien met het verleden… Een tijdloze plek vinden. Mensen samenbrengen waar  technologie de natuur omarmt. Davy en ik zijn er na tien jaar klaar voor om de handen in elkaar te slaan. We staan op het punt om een domein te kopen. Daar kan geen duur jubileumetentje of citytrip tegenop! Na een decenium samenleven & reizen ken je elkaar wel. Er ontstaat een soort berustende liefde waar je elkaars kleine kantjes charmant gaat vinden. Waar ik nonchalant ben is hij accuraat, waar hij rationeel is ben ik intuïtief. Papierwerk is voor hem, sociaal zijn, voor mij. Ik zal het project dragen en hij zal het ondersteunen. Mijn rots. Ons doel is het gewone naar een hoger niveau tillen. Evolueren. Samen. Tot aan de dood.

Zweverig ?

Allerminst.

Helder?

Toch wel.

Een bnb?

Hell no!

Faalangst?

Is een deel van het proces.

Gewoon fotoverslag: