Een vicieuze cirkel. Of wat anders?

Dat het gedaan zal zijn met de sociale zekerheid binnen tien jaar, zegt ze. En dat het héél héél slecht gaat met Moeder Natuur. Want al het geld van de wereld verdwijnt in de handen wiens zakken al lang gevuld zijn. Geld dat goede geesten best kunnen gebruiken voor natuurbehoud & buurtprojecten, net zoals de sociale en culturele en zorgende en opvoedkundige sectoren waar ze voor werken. Maar politici leggen pontificiaal de schuld bij diegenen wiens magere zakken al lang gepluimd zijn. En de koppenlezende, filmpjesverslavende burger knikt kakelend & kritiekloos mee. Hij die denkt de wereld te begrijpen via gesponsord nieuws, valt in de klauwen van zij wiens met gouddraad afgebiesde buidels al lang gevuld zijn. Of wat anders?
Zijn stem verheffen en toegeven dat het anders kan en moet. Maar nee, hij aanvaardt liever gespinde exuses geserveerd op een onbeschaamd sleets dienblaadje. Het zal wel zo’n vaart niet lopen, we kunnen er toch niets aan doen, dat is nu eenmaal het leven & de economie, en uiteindelijk is het allemaal de schuld van de ander uit het Oosten en het Zuiden. Wat de burger tot een even grote pilaarbijter maakt als de politici die hij snibbig uitspuugt, want ook hij, doet geen moeite voor verandering. Geen tijd, blaft hij en aait duimsgewijs het  jodelende kindsterretje dat dansend en fietsend door een brandende cirkel rijdt. Hapklare entertainment, monkelend verkozen boven een degelijk boek en diepgaand onderzoek. Of wat anders?

Zijn eigen macht & recht erkennen en die in de straten opeisen. De macht van voorlopige idealisten die alvast een internationale nering inspireert de natuur beter te dienen, al kan het ook tot zelfpromotie bijdragen. Stel je voor dat niet enkel dromers van propere lucht op straat komen, maar een hele pamperverversende en tieneropvoedende generatie. Wat zouden die economischgerichte heertjes & dametjes het in hun linnen broek doen. Want eigenlijk beseft de burger al een tijdje dat geld niet gelukkig maakt, al richt hij nog steeds zijn focus op het Eldoradogoud, en al kost het niets om plastic te weigeren alleen een beetje moeite. Maar voor de zekerheid en de kindjes doen we alles. Je weet maar nooit hoe het leven zich keert. Onzekerheid is taboe in het avondland, zoals ook sentiment en loslaten. Wat een grap. Stel je voor, ik ben in de war en maakte die en die fout en wil best sorry zeggen maar dat gaat niet want daar gaat die reputatie en glanscarrière. Het is gemakkelijker om de zwartepiet naar de collega, het personeel of de baas door te spelen en zo komen we terug bij de ander wiens schuld het altijd is. Zodat de burger vroeg of laat zelf de ander is. Ooh de ironie die ons gispend achtervolgt.  Of wat anders?

Zijn beeld verruimen en de ander uit het Oosten en Zuiden als gelijke zien. Of geloven, want die wist al 6000 jaar vóór het Westen dat het Zelf en niet het ego belangrijk is, geld niet bestaat en God in de natuur huist, in de zaadjes onder het oppervlak en in de zon die alles tot leven wekt. Een mirakel dat bij iedere opgang aanbeden wordt en bij iedere ondergang in dankbaarheid aanvaard wordt. Want die machtige natuur gooit je alles zomaar gul in de schoot zodat die ander met een geurende mand vol kaneel en kurkuma naar de markt kan gaan om te ruilen, wat voor hem volkomen volstaat. Toch niet, denkt het Gucci en Carrera smachtende volkje; wat een simpele boer is hij die ploegt en zwoegt, verkoop zijn grond desnoods met geweld of een list, het is voor zijn eigen bestwil. Tot de aardbol volledig uitverkocht blijkt aan de dragonders wiens pantalon de toile al zo diep gevuld is zodat hun bretellen ervan gaan doorhangen en de boer niet meer mag zaaien wegens oneerlijke concurrentie, waardoor de schaarste tot oorlog leidt van de Palestinijnse nederzettingen tot de Mexicaanse hoogvlakten en de Oegandese savanne. Of wat anders?

Zijn kinderen tonen dat delen het hoogste goed is. Er circuleert genoeg geld om iedereen een mooi lapje grond te schenken, ooh ironie. Maar dan moeten de molochs wiens vrouwen met sieraden bekleed zijn hun regalia afstaan en hun blinde ego erkennen maar dat is taboe net zoals falen, de economie delen en de studie van het Zelf dus financieren zij nogmaals fake onderzoek & volksmennende filmpjes- met ons geld voor buurtprojecten & lappen natuur, waarin alweer naar de ander uit het Oosten of het Zuiden gewezen wordt omdat hij uit zijn afgebleekte hangmat en al lang geplunderde oase naar het westen trekt. Om onze sociale zekerheid en ons land (ooh ironie) op te eten, zeggen de politici- die naakte lijfwachten van het grote geld. En om hun onkunde te verbergen konkelen en wijzen zij als de besten zodat het allemaal een beetje een vicieuze cirkel wordt waar iedereen nog steeds naar diegene voor zich wijst wat gemakkelijker is dan het veranderen van een gekostumeerd zelfbeeld dat al zo lang op eigen campagne drijft. Waardoor het scrollende volk als een drenkeling op de grenzen van de democratie aanspoelt. Uitgeput en murw als een vluchteling (ooh ironie) richt hij echter zijn blik naar rechts, nog steeds gevoed door mediagenieke filmpjes van diegenen die hem onderdrukken maar dat ziet hij niet want diegenen wiens buiken als obese spaarvarkens al lang gevuld zijn, verbergen hun vetlaag achter een muur, opgetrokken uit gemediatiseerd, populistisch & polariserend gedaas. Divide et impera. Want ook zij die heersen weten al lang dat geld niet gelukkig maakt en al helemaal niet sterk want ze hebben voor alles een personal trainer en shopper en chef en decorator en lifecoach nodig die hun niet alleen van hun smeulend zelfbeeld afleidt maar ook van de 99% die het wel goed meent. Of wat anders?

Zijn inborst is goed van de mens. Hij taalt naar stilte en respect, wil nieuwsgierig zijn en ruilt kies zijn overtollige groentjes voor kaneel & kurkuma, hij wil nuttig zijn en zinvol, en opent moedig een buurtwinkel- of café met producten die niemand schaden, ook de vissen niet en de zeeën en de lucht zodat het bloed en de luchtwegen van zijn kinderen zuiver blijven en deze zorgeloos de rivier kunnen inplonsen want dat is wat écht telt en dat is niet zoveel want de gulle natuur gooit het leven in onze schoot, wat we ermee doen is aan ons en als we echt eerlijk zijn dan is dat het enige wat telt; een goede mentale Zelf, lekker eten en mooie contacten. Daar hoef je zelfs niet dagelijks voor in de file te staan of een promotie halen. En daar ligt de kracht van de massa, ver weg van de kamende politiek,  de hoge, blinkende torens en megalomane markten uit het centrum waar smog heerst en de natuur niet reikt. Dicht bij zijn terroir en goed geaard geniet de mens van kleine dingen, de details van het leven, van zaadjes versgeplant en vol leven, als een kroelend kind. Hij die lang genoeg stil zit begrijpt de wereld want alles wat hij nodig heeft is al aanwezig, daar ligt de hoop van het volk. En een bewuste burger daar ligt de angst van de torenbewoners en de nijd van hun naakte lijfwachten.

Ooh, maar kijk naar onze jeugd, zegt ze. Die wijzen ook, maar niet naar het Oosten en het Zuiden, maar naar boven, naar de blinkende torens uit het centrum, naar de gierige filisters die niet willen samenwerken en maar blijven zwetsen over een economie die we nooit zien. De jeugd heeft al lang begrepen dat welke taal er ook gesproken moge worden, een mens rust zoekt, en erkenning van zijn naasten, een simpel leven onder een gezonde boomgaard- gewekt door het licht uit het morgenland, onder wiens warmte zijn kinderen zorgeloos opgroeien en waar de tijd op een menselijk ritme verloopt, de mensen gezellig komen buurten terwijl de zon zachtjes en dankbaar ondergaat in het avondland.
Of wat anders?