Bon! Deze blog… Geen idee hoe het ding gaat evolueren. Ik beschouw het als een soort archief voor gedachten & voorvallen, een update voor het thuisfront of een manier om te blijven schrijven. Deze week besloot ik echter om een Instagram account voor Scrambled Eggs te creëren, gewoon als een soort nieuwsbrief voor nieuwe posts misschien.
Aangezien er werkelijk niemand in mijn vriendenkring into social media is (ook al wordt er welig gescrold en gedaan) zocht ik raad op het internet. Een Amerikaanse met een half miljoen volgers legt uit dat ik meerdere accounts moet aanmaken met elk hun eigen insteek die allemaal naar mijn blog/ product/ shop moeten leiden. Een soort rubriekjes zeg maar. Via hashtags moet ik mijn doelpubliek zoeken en liken. Veel hashtags op eigen posts zijn passé. Ik moet consequent zijn (oh shit) en iedere dag minstens één foto per account posten. ‘Wat is één foto nou voor werk,’ zegt ze erbij.
Good morning! #goodmorning #coffeelover #door #cup
Vervolgens beland ik op een filmpje van zes studenten die voor een proefwerk op twaalf weken tijd 10.000 volgers willen bereiken. Ze willen een influencer (zoals dat heet) zijn of net doorprikken. Via hen ontdekte ik dat er apps bestaan die in mijn naam reacties plaatsen en accounts volgen & ontvolgen terwijl ik offline ben. Ik moet gewoon de tijd instellen wanneer ik slaap, eet of vrij en de woordjes ‘cool!’ ‘love this pic’, ‘this is amazing!’ aanklikken. Er begint iets te dagen. Al die comments van onbekenden die ik op mijn privé-account krijg zijn airspace? Ik begreep al dat het onpersoonlijk gezever was in de hoop dat ik hén zou volgen, maar dat het eigenlijk computergestuurde opmerkingen zijn is nieuw. Nu begrijp ik waarom mijn eerste volger (een fotograaf van episch gefotoshopte reisfoto’s) er al na één dag de brui aan gaf.
Even later zie ik een foto van een schildpad die in een plastic zak stikt waarop iemand reageert met ‘Awesome!’ en ik schiet in de lach. Ik klik door naar dat account en kom bij Indische existentiële natuurliefhebbers met 124 posts en 5.570 volgers terecht. Ze posten drie foto’s per week, per thema (wolken, groen, zonsondergang, dharma quotes). Ik vraag hen schertsend wat er zo ‘awesome!’ is aan een plastic etende schildpad maar krijg geen reactie. Om de paar uur echter krijgen ze er meer dan honderd volgers bij. Dit doet me wat denken aan de financiële luchtbel die we nog altijd crisis noemen. Politiek en de massa zijn aan elkaar gewaagd. Nope, not my strategy.
In een volgend filmpje blijf ik aan de opgefokte lippen hangen van een marketingwonder met een indrukwekkend resumé: Gary Vaynerchuk. Het is duidelijk dat zijn wereld tien zoniet honderd keer sneller draait dan die van mij. Hij zegt dat je zeven foto’s per dag moet posten en er niet teveel bij moet nadenken. Archiveren eerder dan creëren. Toon Instagram hoe je evolueert, neem ze mee in je proces. Focus niet teveel op de likes. Heb geen schrik om entrepreneurs uit jouw niche aan te spreken voor deals, enzovoort, enzovoort,… Voor de lol beslis ik om een heel uur te besteden aan het liken en commenten van mensen ‘uit mijn niche’. Instagram stelt hierbij surfers, natuurfotografen, offgridmensen, Die Antwoord en Lena Dunham voor. Lol. Na een halfuur scrollen heb ik het gevoel dat mijn ooggballen achterstevoren in hun oogkas hangen en houd ik het voor bekeken. Ik voel me een beetje vies ook al waren de comments gemeend. Die zeep wil ik op een dag ook echt zelf maken, net zoals die vegan taco pizza en dat passief huis op een rotsblok.
Op de trein las ik deze morgen toevallig de Zeno die mijn oma vorige week meebracht. Mark Coenen ( 2.638 posts en 475 volgers) schrijft er over het fenomeen #fitmoms dat op poten gezet is door de fitness-en gezondheidsindustrie maar waar we met z’n dertien miljoenen intrappen. Studies wijzen uit dat twee derden van de vrouwen vinden dat sociale media slecht zijn voor hun zelfbeeld, schrijft Coenen. Bon, ik ben gewaarschuwd!
“Dit is echt niets voor jou,” zegt mijn man, “Schrijven, ja. Bloggen misschien. Maar social media? Het is allemaal zo fake.” Hij heeft gelijk natuurlijk. Ik wil schrijven, rondrijden met mijn motor, verdwalen in Portugal, in mijn eigen hoofd rommelen, praten & eten met vrienden en vooral gefocust zijn op mijn leven, niet op mijn handpalm. Maar dit eerste jaar heb ik ook wat bevestiging nodig van het thuisfront. Ik wil tonen dat alternatieven niet per sé veel moed & moeite kosten. Of dat die keuze snobistisch is. En dat geld geen drijfveer maar een middel moet zijn om voldoening te hebben. Dat je zelf je zelfbeeld bepaalt. Ik wil het over positieve dingen hebben zonder het negeren van die fake wereld vol terreur, depressies, fitmoms en geldtekort. Dus ja, ik ga het nog wel even proberen met dat nieuw instagram account. Er zitten ook coole mensen tussen zoals Trashisfortossers (106,000 volgers) of Humansofny (véél volgers). Na slow food & slow tv moet er toch ook slow content bestaan? Ik heb tijd, daarvoor ben ik tenslotte verhuisd. En fake of niet, ik moet ook mee met mijn tijd. Al is het maar om tegengas te bieden.
Please check, like, comment & follow😎😎,
Sophie 💋
#Awesome! ;).. x!
Haha, thanks:-).