Summer blues

September! En ik begin nog maar net die lente met haar zware regens van me af te schudden. Het spijt me dat ik al zo lang niets meer postte. Dit had twee redenen: integreren en het gevoel dat de tijd uit mijn handen glipt.

Het was een zwaar jaar. Alweer. Dat lijkt misschien niet zo want wow, we hebben een beestig huis gekocht. En damn, we wonen in Portugal, het land van melk en honing dat iedereen tegenwoordig met vakantie associeert. Maar deze zomer (en lente) liep ik het grootste deel van mijn tijd verloren en de enige remedie die voor me werkte was Netflix of mijn bed. Ik heb nog nooit zoveel naar series gekeken als dit jaar. Het begon met docu’s ‘want dat is nog nuttig’ daarna met de betere series ‘die voor het Canvaspubliek’ en eindigde met staren naar brainless televisieseries ‘iets licht verteerbaar’.
Ondertussen besef ik dat ik vooral overweldigd was. Toen we pas zes maanden in Portugal woonden, kreeg ik voor het eerst in mijn leven een paniekaanval. En sindsdien komen ze met de regelmaat van de klok aanwaaien, liefst onverwacht. Ik kreeg vaak te horen dat de eerste twee jaar het zwaarste zijn en misschien klopt dat wel maar wij zijn nogal impulsief verhuisd zonder een duidelijk plan, zonder de taal te kennen en zonder een huis- iets tastbaar, op het oog te hebben dus het is wellicht normaal dat het voor mij wat langer zal duren. Voorlopig vind ik geen manier om te connecteren, te integreren.
Ondertussen hebben we een huis maar aannemers houden zich niet aan de afspraak, met Desplastic worden mails en berichtjes niet beantwoord en afspreken met Portugese vrienden blijft een uitdaging. Veel hangt van het moment af dus ook initiatief nemen en op voorhand plannen lijkt eerder iets uit Noord-Europa dan uit het Zuiden.

Family first

En op zo’n momenten ga je je vriendinnen missen met wie je ’s avonds kan afspreken en even kan ventileren in een bar, op een terras of tijdens een etentje. Tegen je vent over emoties ventileren is toch vaak, euhm, als proberen met een marsmannetje communiceren maar een goed gesprek over je lief en de rest van de wereld met een cava en een van je bff’s doet wonderen*. Mijn vrienden zijn heilig.
In Portugal lijken de sterke familiebanden en traditionele (katholieke?) waarden dit soort gesprekken te bemoeilijken. Kinderen en ouders zijn heilig. Vriendschappen blijven oppervlakkig. Ook het concept van babysitten bvb. lijkt hier niet echt te bestaan, tenzij voor de ‘rijken’ uit de stad. Voor de ‘niet-rijken’ klinkt babysitten eerder alsof dit emotionele schade aan het kind zou berokkenen of lijkt het op z’n minst een diep schuldgevoel bij de moeder te ontlokken. Ook de scouts wordt geleid door grijzende volwassenen in shortjes, dasjes en opgetrokken kousen. De eerste keer dat ik dit zag schoot ik keihard in de lach, maar hier lijkt het ondenkbaar dat een zestienjarige leiding geeft aan een zesjarige.
Een andere barrière om een vriendschap op te bouwen is dat veel van onze problemen in de ogen van een Portugees, luxeproblemen zijn (hoe dichter bij de stad, hoe kleiner de culturele verschillen maar wij wonen niet in de stad). Dus een gesprek over kinderen, relaties, geld of prioriteiten eindigt vaak met een Portugees inzicht en een Belgisch inzicht. Wat ook logisch is want de ene is Portugees en de andere Belg. Dit gaat niet over wat juist of fout is, maar over de verschillen die ik niet weet te duiden noch te overbruggen.

Terug naar België?

Davy voelt zich echter in zijn nopjes. Hij wou eigenlijk naar zijn geliefd Afrika verhuizen. Dit van dag tot dag leven bevalt hem heel goed. En hij heeft misschien wel gelijk. Waarom je zorgen maken over morgen? Doe vandaag wat je vandaag moet doen. Maar daar slaag ik niet in. Soms heb ik het gevoel in mijn eigen ecologische, instalike cocon te leven, bij de 0,1 % die de wereld willen verbeteren door haar eigen zeep te maken. Bubbels. Dus ik zou kunnen zeggen dat ik vooral een probleem heb met mezelf (opnieuw uit te vinden)! Wat ironisch én self fulfilling is want ik nam deze zomer weinig initiatief en liet mails onbeantwoord. Deze zomer dacht ik voor het eerst dat, moest ik opnieuw kunnen kiezen, ik in België zou blijven. Dat was best lastig om toe te geven maar naar België terugkeren zou exact hetzelfde probleem opleveren. Als je in het buitenland woont ga je je eigen land idealiseren, tot je ziet dat ook daar de mensen zwaar gehecht/ afhankelijk zijn aan/van hun wagen, het wegdek vol putten zit, de vervuiling alomtegenwoordig is, mails niet correct gelezen worden en de bureaucratie vierkant draait. In België wordt nog maar weinig voor niets gedaan. Om nog maar te zwijgen over huishuur van 1000 euro per maand voor een rijhuis, koffies van vier euro, goede diners van minstens 100 euro voor twee personen…

Ik heb tijd

In een essay over Brexit schreef Zadie Smith dat de mensen uit mijn bubbel de traditie hebben om minderbedeelden belachelijk te maken, omdat ze ‘zichzelf naaien’ door ‘tegen hun belangen in stemmen’, maar dat de neoliberale midden- en hogere klasse zichzelf ook naait in zijn gouden kooi. ‘Geldgekte heeft ons in haar greep,’ schrijft ze. En dat vermijden is toch een van de redenen waarom we zijn verhuisd. Als we hier goed willen gaan eten zijn we dertig euro kwijt, een koffietje kost 0,70 cent en ik laat mijn nagels manicuren voor vijf euro. Het is niet zo goed gedaan als in België maar een pak beter dan als ik het zelf zou doen, en dat volstaat. Net zoals de service in de restaurants. Vaak is er geen tweede fles wijn of ontbreken er een hoop gerechten die op de kaart staan maar who cares? De mensen zijn lief en hebben tijd voor je. De service is oprecht. In België is alles overgespecialiseerd tot in het absurde en zijn we best ongedurig ingesteld als de dingen niet verlopen zoals we willen. Dus nee, ik zou in België ook worstelen. Dit is een overgangsfase want ik hou wel degelijk van de Portugezen.
Ik leerde deze zomer via de blog & Desplastic, nieuwe mensen kennen. Volk dat me ligt. Volgens sociologen uit boekjes omschreven als volk uit mijn bubbel, een kruising tussen ecologische hipsters & moderne nomaden. Tja, dat is gewoon een vriendenkring dus.  En dat doet deugd. Dankzij hen haal ik de motor opnieuw uit de schuur, begon ik opnieuw te sporten, te koken en vooruit te plannen. Sindsdien glipt de tijd minder snel uit mijn handen. Dat komt van Seneca: ‘We hebben altijd tijd tekort omdat we onze tijd  verdoen. Met Netflix en over een scherm scrollen bvb. Wie zijn tijd nuttig besteedt, heeft nooit tijd tekort. Maar bon, laat ik dit verhaal voorlopig dag per dag aanpakken. Daar zou mijn vent heel blij mee zijn.

* Ik heb ook een hoop lieve maten met wie ik kan kletsen en afspreken, maar na een city trip met zeven fantastische vrouwen ben ik in een vriendinnenbui.