Matosinhos is de surfspot van Porto waar we met enkele vrienden afspraken om te surfen. De golven zijn krachtig, en groter dan ik gewend ben, maar ik neem er toch eentje. De rest van de middag tracht ik tevergeefs te lezen of zit ik wat te mijmeren. We wonen hier al een jaar en ik vraag me af of we veranderd zijn. De honger jaagt de vrouwen uit ons groepje echter naar de winkel en ik besluit mee te gaan. We omarmen elkaar, maken grapjes en kijken wat rond op zoek naar de supermarkt die gigantisch moet zijn maar die we niet vinden. Aan een kruispunt stoppen we en Susana wijst naar het rode mannetje: “Het is enkel rood voor de mannen dus wij mogen oversteken!” Ze begint aanstekelijk te lachen. “Echt waar, toen ik in Berlijn studeerde stopten alle voetgangers omdat het rood was, ook al reed er geen enkele auto door de straat,” zegt ze al lachend. “IEDEREEN stond stil en toen ik toch overstak werd een negenjarige jongen zowat boos op me, haha!”
Susana is mijn yogalerares en op korte tijd werden we goede vriendinnen. Ze geeft les zoals de oude meesters en laat je nadenken. Soms met humor en soms door een mentale slag. Niet zo lang geleden vertelde ze dat we op een heel mannelijke, rationele manier ons leven analyseren terwijl er ook een meer vrouwelijke manier is: die van de intuïtie. Dit gesprek ging niet over feminisme aangezien ook mannen over een buikgevoel beschikken en vrouwen vaak heel rationeel & georganiseerd uit de hoek kunnen komen. Het gaat over het vinden van evenwicht tussen beide. “Angst blokkeert onze intuïtie,” zei Susana, “Net zoals twijfel dat doet. Bij twijfel verlies je het vertrouwen in wat je zelf ziet. En vooroordelen zijn een derde obstakel. Vastgeroeste gedachtes. Angst, twijfel en vooroordelen zorgen ervoor dat we de dingen nog amper helder kunnen zien en dat is jammer want intuïtie gaat over vertrouwen.”
Ook Davy lijkt dit te beseffen. “Wij zijn de domme kloten,” mompelt hij tegenwoordig vaak. En hoe vaak stuitten we hier niet op onbegrip met onze over-efficiëntie en ergernisjes? Toen ik onlangs naar België vloog waren het Belgen die klaagden over de twintig minuten die we later vertrokken en het feit dat de deuren niet snel genoeg opengingen eens het toestel aan de grond stond… Deze morgen las ik in De Standaard dat de NIP test voor alle Belgische vrouwen gratis werd. Een professor Moraalfilosofie sprak over mensen met het syndroom van Down: “We hopen dat ze uiteindelijk zullen uitsterven.” Hoe efficiënt.
Dus ik zeg: “Sophie, het leven is niet geordend & uitgestippeld. Stop met vloeken als iemand voordringt, een winkel alwéér voor vijf minuutjes gesloten is nét als jij er passeert, niet pinkt om af te slaan of voor de ingang van de supermarkt- op de éénrichtingsstraat- parkeert omdat hij of zij maar één dingetje nodig heeft. Want weet je Sophie, het is oké. Het is hier een kunst om te leven zoals het je overkomt. Niet om het te analyseren. Als je hier vooruit wilt moet je niet al te veel gaan plannen, maar eerder het bewuste moment (bij de strot) grijpen.
Wij zijn de domme kloten die alles steeds op voorhand regelen & ons zorgen maken over de toekomst zonder het momentum te omarmen. Dat betert er niet op eens er kinderen zijn. Zuiderse mensen delen hun verse vis, en groenten (niet de kinderen, ha) met buren en vrienden. Wij gaan die invriezen of verkopen. Stellen een businessplannetje op. Geld sparen of investeren levert niet noodzakelijk een rijk leven op.
Hier is het de kunst om te leven zoals het je overkomt. Niet om het te analyseren.
Dus sinds kort parkeer ik mijn wagen niet tussen de lijnen maar waar ik plaats vind (duurde even om te accepteren) en PROBEER ik zelfs niet om op tijd te zijn (Portugezen dagen op als ze klaar zijn met de rest, heel bevrijdend). Als ik iemand wil zien bel ik geen drie dagen, maar een paar uur op voorhand en als ik een negentigjarige de autosnelweg zie optjokken dan lach ik eens meewarig in plaats van te sissen dat het verboden zou moeten zijn voor hem om nog te rijden. Ook mails en berichtjes ontvangen verloopt op het buikgevoel: geen antwoord betekent vaak dat ze stilletjes aanvaarden. Zelfs bij de bank. Denk ik. Of het immokantoor. Hoop ik.
En nu terug naar mijn vriendinnen en ik in de supermarkt. Terwijl zij in de bakkerij aanschuiven, ben ik aan het overwegen om bier te kopen. Voor Davy & ik alleen? Davy is de enige vegan dus gaan we al het eten delen, en dan ook de rekening? Of koopt iedereen voor zichzelf? Uiteindelijk koop ik wat ik lekker vind: hummus, kaas, tomaatjes, zeewier, toastjes, zes biertjes en water. Verder zien we wel. Aan de kassa leg ik mijn gerief op de band en Gizela (Braziliaanse) legt snel het water bij haar aankopen terwijl Angela twee van mijn pintjes en het zeewier in haar mand legt. “Daar had ik niet aan gedacht! Ik kan dit wel delen met je,” zeggen ze beiden.
Easy peasy. Ik voel me al wat slimmer worden.