Als je naar het buitenland verhuist laat je heel wat achter. Toch is mijn relatie met heel wat vrienden uit België een pak hechter geworden. Toen we ‘voorgoed’ vertrokken had een van hen bvb. het idee om een ‘What’s App’-gesprek met alleen maar goede muziek te creëren. We houden beiden van old school hiphop, goede funk & videoclubs. We pikten samen al eens een concertje mee en voor old time’s sake wou hij die liefde voor muziek via een good-vibes-channel consolideren. Het begon met seventies funk uit Ghana & Solange (van hem) en Bishop Briggs & Natiruts (van mij), afgewisseld met videoclips van Jain’s Makeba & Go Up van Cassius ft. Cat Power. Iedere keer ik iets nieuw & goed hoorde, greep ik al naar mijn Iphone om het naar mijn maatje in België, Woody, te verzenden.
Bijna een jaar later is ons privé-muziekkanaal geëvolueerd naar een satirisch platform waarop we met de wereldvreemde beslissingen van politici lachen, afgewisseld met zonsondergangen en natuurschoon (van mij) en grappige, uiterst droge ontbijt-, werf- en kinderfoto’s (van hem). Ik vind het nog altijd de max: we houden elkaar met beide voeten op de grond en sluiten regelmatig af met de muziek uit ‘onze tijd’: De La Soul, Outkast, A Tribe Called Quest,…
Begin dit jaar besloten we om elkaar één keer per maand te bellen. Vandaag is het er voor de eerste keer van gekomen. Mijn vriend zit in de eindfase van zijn bouw en is stikkapot. “We zijn dromers,” zegt hij (soms praten we in de wij-vorm, ook al bedoelen we ons eigen leven), “We zijn op het punt gekomen waarop het nog moeilijk is om de dingen helder te zien… Er werken Polen bij ons voor de afwerking. Die doen dat beter dan wij. Maar we voelen er ons slecht bij.”
“Westerlingen voelen zich snel schuldig als ze eens niet productief zijn.”
“De waarheid is dat we met veel minder gelukkig zouden kunnen zijn. Met het geld dat we uitbesteden kunnen we heel wat mensen in Ethiopië helpen.”
“Vergelijk ons niet met Ethiopiërs maat.”
“Ik weet het wel. Maar toch. Wat ben ik eigenlijk aan het doen? Je moet weten dat ik heel neurotisch ben over heel wat dingen. Zo wil ik dit huis perfect in orde hebben als we erin gaan.”
“Je doet veel. Je voedt twee mooie dochters op en je werkt hard zodat je gezin alle kansen krijgt… En je bent verdomme een huis aan het zetten.”
“Ja, ja… Onze buren zijn Tsjechen en ik wil ze wel voor een stuk in mijn leven betrekken dus ik gaf ze een rondleiding in ons huis. Maar die moeten het met veel minder stellen dus die denken wellicht dat ik wat met mijn huis wil uitpakken.”
‘Je bent spontaan, wees jezelf en ze zullen het wel begrijpen.”
“Het is zoals met vijf maten die naar een café gaan en een ervan is stinkend rijk dus hij trakteert iedereen. De dag erna ook en daarna, en daarna… Maar zo werkt dat niet hé.”
“Nee, het is niet aan ons om de wereld te redden. We moeten gewoon respectvol zijn en hulpvaardig. En die Polen af en toe eens een biertje geven, ha! We moeten meer onszelf durven te zijn.”
“Ik weet het. We zijn dromers Sophie. Jij en ik hebben wel een paar dingen gemeen.”
“True. Luister. Het beste wat een ‘rijke Belg’ kan doen is om zijn kinderen met een kritische maar open blik te inspireren. Wees hulpvaardig voor je buren. Inspireer hen. Zorg ervoor dat je straat een wijze plek is om te wonen. Op die manier wordt de hele buurt er beter van en, zo de stad, het land, het continent, helemaal tot in Ethiopië als je wilt.”
“Nja. Maar weete, bij Delphine & Eneko uit de straat lukt dat wel.”
“Wat?”
“Hij is een Bask en zij is een Gentse. Zij leven wel met een pak minder. Ze delen hun wagen en huishoud gerief. Ze eten gezond en hun kind is zo’n blij wezentje dat met simpele dingen tevreden is.”
“Dat is het net. Inspireer anderen zoals zij jou inspireren. Fuck Ethiopië! Mijn grootmoeder zegt altijd: “Wie voor zijn eigen deur veegt, heeft een propere straat.” ”
“Ik weet niet of ik dat kan. Het is niet gemakkelijk om afstand te nemen van de zogenaamde rat race.”
“De rat race, tss. Waarom denk je dat we in Portugal wonen? We moeten ons niet te pletter consumeren om mee te kunnen, en we leven gezond. We kunnen hier meer met ons eigen ding bezig zijn. Binnenkort wil ik mijn eigen tandpasta maken… Het is een evolutie. In België is dat moeilijker vol te houden. Je bent moe. Werk je bouw af, rust uit en begin met simpele dingen. Drie avonden per week geen tv of pc of zo.”
“Die foto die je stuurde… Heb je gisteren werkelijk twee uur naar plaatjes zitten luisteren?”
“Yep, Ik ging voor een korte lunch maar ontdekte een vree wijze straat met nog echte old school winkeltjes voor werk- en huishoudgerief, stoffen, en ook een vinyl shop.”
“(lacht) Gij lazy bitch! Ik werk mij hier te pletter en gij stuurt mij hier maar van die Kijk-eens-hoe perfect-mijn-leven-is-foto’s!”
“(sarcastisch) Dat is een keuze maat. Het noemt Neem-afstand-van-de-ratrace-en wees-gelukkig-met-wat-je-doet-keuze.”
“Uwen vent, die is tenminste nog productief!”
“Mijnen vent is de max. En ik werk ook motherfucker. Ik heb mijn boek herwerkt en naar uitgevers verzonden deze week.”
“Pff, die uitgevers hebben nog niets gepubliceerd dus voor mij & de maatschappij ben je nog steeds een lazy bitch.”
“True. En fuck it. Ik weet dat mijn boek goed is. Het komt er wel van. En ondertussen leer ik Portugees, yoga, surfen en kan ik lekker koken… We zijn ook op zoek naar een domein voor nieuwe projecten,…”
“Ik weet het. We zijn dromers gij en ik.”
“Ik weet het. Woody, ik hou van deze gesprekken.”
“Ik ook. Maar ik moet je laten de jongste klom zonet naar de top van zo’n spinnenweb.”
“Huh?”
“Op de speeltuin. Om te klimmen. Ze is nog maar drie.”
“Haha, dat heeft ze van j…”
Tuut-tuut-tuut..