Be careful what you wish for. Vrijheid, daar moet je klaar voor zijn. Soms voelt dit leven hier aan als een vervroegd pensioen: wat zullen we vandaag ne keer doen? En ondertussen raast het leven in België voort.
Toen ik in in december in Gent verbleef voelde ik me toch een beetje een gepensioneerde die nog maar weinig van dat moderne leven begreep. Alles is er zo tot op de minuut getimed en gemanaged en gepland. Everybody loves Doodle in that country! Was dat altijd al zo? Ik verbleef om de paar nachten bij een ander gezin, vrienden die ik doodgraag zie. Ik stond meestal mee op met de kinderen, er werd snel koffie gezet, een boterham gesmeerd, gedoucht, in meervoud aangekleed en voor dag en dauw vertrokken. Ik bleef iedere keer een beetje beschaamd achter in een lege & muisstille woonkamer. Stilstaan terwijl alles zo om je heen voorbijflitst is een vrij existentiële ervaring. Is er iets wat ik mis? Waarom ben ik zelf niet aan de weg aan het timmeren? Ontsnappen was toch mijn keuze? En wat doe ik om acht uur ‘s morgens in een woonkamer die niet van mij is? Koffiezetten en de Belgische krant lezen. Zie je wel? Gepensioneerd.
Hoeksteen van de maatschappij
Ongelofelijk hoe veerkrachtig de kinderen opgaan in die routine. Die doen dat supergoed. Maar voor de ouders is het niet zo evident. Voor seks (ligt dat aan de vrouwen?), emoties ( ligt dat aan de mannen?) en rust (of allemaal aan de maatschappij?) blijft er op het einde van de dag weinig tijd over. Vijf koppels gingen uit elkaar op een paar maanden tijd. Tien mooie mensen die niet meer wisten hoe het verder moest. Daar zat geen enkel koppel tussen dat het verdiende of waar je het van zou verwachten. Het gezin als hoeksteen van de maatschappij, van wanneer is dat alweer geleden, dacht ik terwijl de ochtendspits op z’n einde liep. Dit is een kind- noch oudervriendelijke maatschappij. Want in het weekend gaat die race gewoon door: opnieuw vroeg opstaan, Plopsaland, supermarkt, opruimen terwijl je je buik- en bilspieren traint, mensen negeren op baby- en pensioenborrels, papierwerk, enzovoort. En wie tussendoor met diepere levensvragen zit heeft het lastig, ook dat viel op. En dat veel mensen zich dan maar geen levensvragen stellen en gewoon door doen.
Karakter hebben
Dat bracht me bij het volgende: ik ken vooral mensen van de eerste soort. Diegenen die vragen beantwoord willen zien om er iets zinvol mee te doen. Dat zijn vrienden die werken met geplaatste kindjes, drugsverslaafden, werklozen, immigranten, blinden, patiënten met hersentrauma’s, cliënten met psychische problemen, buurtkinderen… Ook yoga-instructeurs, schrijvers en mensen die zich inzetten voor natuurbehoud. Daar had ik nog nooit eerder bij stilgestaan. Daar zitten weinig mensen tussen die zich als slachtoffer opstellen, zelf niet als ze uit elkaar gaan of als het lastig wordt tegen het einde van de maand (culturele & sociale sector!). Weinig NVA’ers en mensen die voor alles een excuus hebben. Ze doen het toch maar, living the fast lane en ondertussen nog de bewuste keuzes maken om hun kinderen op alternatieve manier zoveel mogelijk uit die ratrace & materiële industrie te houden, om zichzelf te ontplooien en anderen te helpen. Dat is karakter hebben. Geen wonder dat ik me schaam. Om diezelfde bewuste keuzes te maken verhuisde ik naar het buitenland. Ik liet mijn vrienden achter in de loopgraven van het kapitalistische systeem waar je heel wat verantwoordelijkheidsgevoel moet hebben om in de weinige vrijheid bij te studeren, lezen, om voedzaam te koken en te sporten.
Maar al deze mensen zijn moe, moeten voortdurend een manier vinden om hun batterij op te laden want het blijft nog altijd een opgave/taboe om voor zelfontplooiing te kiezen. De regering investeert hier helemaal niet in dus uitdiepen wordt ook niet op de schoolbanken gestimuleerd. Wat deze maatschappij wel doet is met apps, services & online cursussen op deze mentale vermoeidheid inspelen. ‘Geen tijd voor jezelf, abonneer je op dit & koop dat, bestel bij ons, verwen jezelf en boek een arrangement of ga shoppen’. De kloof tussen mij en mijn vrienden voelde immens aan want ik was niet moe en niet goed georganiseerd. Ook met het noorden groeide de kloof want wat voor mij normaal is- vers eten, veel natuur, mentale kracht, tijd- is op sociale media ‘iets voor rijke hipsters.’ Wat zever is want zoals ik al vermeldde werken veel vrienden in de sociale & culturele sector. Die verdienen geen bal en toch vinden ze manieren om ‘karakter te kweken’. Plus, een heel grote bevoorrechte groep mensen swingt evengoed naar de slachtofferrol terwijl veel arme mensen zich actief inzetten voor hun buurt of beter trachten te leven dan hun ouders. Verantwoordelijkheidsgevoel heeft weinig met klasse (of kleur) en meer met opvoeding/ervaringen te maken.
Afscheidstournée
Maar hoe zit het met die schaamte tov mijn vrienden uit de loopgraven? Terwijl ik wat in die woonkamer ronddoolde en de uren verstreken, verlegde ik de focus: het gaat niet over wat ik allemaal in 24 uur kan plannen en regelen maar over hoeveel vrijheid ik per dag wil. Davy en ik kunnen doen wat we willen omdat we uit die ratrace zijn gestapt (niet uit rijkdom dus). Status en een hip, sociaal leven horen daar niet bij. Je moet loslaten, jawel. En die extra vrijheid moet zinvol ingevuld worden anders werkt het niet. Zoals een karakter opbouwen dat zich kan verzetten tegen alle hippe verleidingen en harder werken aan je basisbehoeftes, ze uitdiepen. Warmte, liefde, shelter (één dak is genoeg!), goed eten, een gezond lichaam en mentale kracht, daar ligt vrijheid. Ik ben er klaar voor. Niet veel nodig hebben en ernaar handelen dát is de weg waar ik aan wil timmeren en tegen dat ik ‘s avonds mijn vrienden en hun kinderen terug in hun eigen huis kon ontvangen, begreep ik dat terugkeren naar België geen optie meer is. Dat Portugal niet zozeer een vlucht naar het buitenland was maar een levensstijl, een ingesteldheid. Zo werd mijn bezoek aan België een soort afscheidstournée. Niet van mijn vrienden, het is voor hen dat ik mijn leven in Portugal zo zinvol mogelijk wil invullen. Als ik mijn tijd hier niet verpruts hoef ik me niet beschaamd te voelen en op die manier zijn zij- met hun discipline- zowel mijn voorbeeld als diegenen voor wie ik een voorbeeld wil zijn door een andere weg te tonen. Met hen willen we onze ‘vrijheid & ruimte’ delen. Er zal hier altijd een veilige plaats zijn waar ze zichzelf kunnen zijn,… Met lekker eten, verse lucht, warmte, goede gesprekken en tijd voor contemplatie. Simpele en krachtige basisbehoeftes die we opnieuw moeten leren koesteren en uitdiepen.
<3!
Yes, my nature lover friend!
Altijd inspirerend Sophie. Obrigada
Het is wederzijds, merci vriendje :-).
Nog een keer en nog een keer en nog een keer lees ik dit met een warm gevoel <3
Zalige comment, me like :-).
Heldin!
Hier zie, een van de muzes! XXX